Sint-Oedenrode - Ooit zette Esther zich in voor gezinnen onder de armoedegrens in Guatemala. Ook werkte ze bij de brandweer. Maar na een ietwat pittige zoektocht vond ze haar plek binnen het Land van Kien. In ‘het honk’, tegenover zorghoeve Arbeidslust, is het opzetten van de dagbesteding haar voornaamste taak. Maar nog belangrijker vindt ze het creëren van een familiegevoel. Ze wordt niet voor niets ‘Moeder Arbeidslust’ genoemd.
Door: Mees van Dijk
“Ik was een van de eerste vrouwen bij de zorghoeve. Dat zorgde ervoor dat ik al snel een bloemetje plukte uit de tuin of dat er af en toe soep werd gekookt, bijvoorbeeld. Het huiselijke gevoel vind ik belangrijk. Ik zorg dat alle verjaardagen bij iedereen bekend zijn, of dat als er iets in het nieuws is, daar aandacht voor is.” Het is duidelijk dat Esther wil dat iedereen zich thuis voelt in het Land van Kien. En als je kijkt naar haar achtergrond, zie je al snel waar dat zorgzame gevoel vandaan komt.
De zoektocht naar een nieuwe richting
Esther vertelt: “Ooit deed ik een zorgopleiding. Maar via mijn vrijwilligerswerk bij de brandweer, kwam ik terecht bij de veiligheidsregio.” Daar werkte ze zo’n vijftien tot zestien jaar in verschillende functies. Ze was coördinator van het projectbureau toen ze ziek werd. “Daarna was voor mij duidelijk dat ik niet terug wilde. Ik wilde weer onder de mensen en in de natuur zijn.”
Zo begon ze haar zoektocht naar een plek om te re-integreren. Eerst bij een natuur-pedagogisch dagcentrum en daarna bij het IVN Natuureducatie. Maar nog altijd zat ze vooral achter een computerscherm. Totdat ze stuitte op het Land van Kien. “In 2022 ging ik met de boer die daar destijds zat en een zorgboerderij wilde opzetten, rond de tafel. Al snel mocht ik als vrijwilliger meehelpen met alle taken die er voor handen waren.”
De rol van coördinator op de zorgboerderij
Na een paar maanden vroeg ze wat de insteek werd van de boerderij en hoe dat geregeld werd. “Zo raakte ik betrokken bij het opzetten van de dagbesteding en zorg. Daardoor rolde ik in mijn huidige functie als coördinator.” Daarbij komt haar verleden bij zowel de brandweer als de zorg goed van pas.
“Het stukje wat betreft het gebouw en de veiligheid, daar kijk ik bijvoorbeeld naar. Daarbij komt mijn brandweerkant naar boven. En tegelijkertijd kijk ik naar de zorg: wat kun je mensen bieden, en wat niet.” Daarnaast is ze bezig met een stukje relatiemanagement. “Contact houden met de gemeente, zorgverleners, rondleidingen geven en informatie bieden.”
Maar een typische werkdag zit er nooit tussen. “Iedere dag is anders. Als je bedenkt iets te gaan doen, komt er altijd wat tussendoor. Onlangs had ik bijvoorbeeld een gesprek gepland met de gemeente. Maar net toen ik wilde bellen, moest ik snel naar de wei komen. Wat bleek? Er was onverwacht een kalfje geboren en die moest snel uit de kudde. Dat soort situaties maakt het werk uitdagend, maar vooral heel leuk.”
Iedereen is gelijkwaardig in het Land van Kien
Met haar kennis vanuit de hulpverlening en ervaring met projectmatig werken past ze dus mooi binnen het plaatje van het Land van Kien. Maar ook haar passie voor het buitenleven krijgt volop de ruimte. Die combinatie maakt het werk in haar ogen zo mooi. “De omgeving is prachtig. De kippen lopen hier los, er vliegt zo nu en dan een reiger voorbij, het is fantastisch. Zo dicht bij het dorp zijn en toch zo vrij leven maakt m’n werk uniek.” Daarnaast benadrukt ze ook dat ze zichzelf thuis voelt vanwege de omgeving in de figuurlijke zin van het woord. “Iedereen is gelijkwaardig. Of dat nou vanuit re-integratie is, of dat je hier betaald werkt, of dat je hier in zorg bent. Het maakt niet uit. We zien elkaar, en behandelen elkaar, als gelijke collega’s. Iedereen levert op zijn of haar manier een bijdrage, wat samen zorgt voor een mooi geheel.”
Ze legt uit waarom de zorghoeve voor de deelnemers zo’n uitlaatklep is: “Voor sommigen gaat de maatschappij tegenwoordig te snel. Zij pasten dertig jaar prima in het bedrijfsleven. Maar omdat het tempo zo is opgevoerd, de druk en zelfstandigheid zo is toegenomen, vallen zij nu net buiten de boot. Hier kan alles een tempootje lager. En dat levert zoveel meer op. Misschien niet altijd qua productie, maar wel in het saamhorigheidsgevoel. In het oog hebben voor elkaar, en voor de omgeving.”
Een bijzondere band tussen mens en dier
Naast de natuur en mensen, zijn de ogen van Esther gericht op een paard genaamd Sven. Hij is een trekpaard, oorspronkelijk uit Zweden. Als we hem konden vragen wie zijn held is, zou hij Esther noemen. Dat de twee elkaar vonden, had zo moeten zijn. Want net als Esther, heeft ook Sven een eigen verhaal. Het is een gevoelig paard dat zijn plek, net als Esther - en ook dankzij Esther - heeft gevonden. Dat zorgt voor een onafscheidelijke band tussen de twee.
Esther vertelt waar deze band vandaan komt: “Rond mijn elfde ging ik bij een boer paardrijden. Daar bracht ik dertig jaar van mijn leven door. Natuurlijk begon ik op een pony. Toen deze te klein werd ging de op zoek naar een nieuw paard. Opeens stond daar een trekpaardveulen in de wei. Dat was niet helemaal de bedoeling, maar dat is wel waar mijn liefde voor koudbloeden ontstond.” Plots kwam er een einde aan deze periode van haar leven: “Zowel het paard, Boris, als de boer, overleden in één jaar tijd.”
Zo leek het paardenhoofdstuk in haar leven afgesloten. Totdat ze van Rob Jansen vernam dat er een Zweeds trekpaard in de wei stond. “Ik mocht kijken of ik daar wat mee kon. Het paard heeft mij door een pittige periode geholpen, en andersom kon je ook zien dat het paard een rugzak had. Maar hij past echt bij de boerderij. Met verschillende deelnemers, die wat contact met mensen lastiger vinden, heeft hij een bijzondere klik.”
‘Moeder arbeidslust’ heeft haar plek gevonden
Esther kijkt hoopvol naar de toekomst. “Ik verwacht dat alle onderdelen van het Land van Kien nog meer in verbinding raken met elkaar. Zeker als je kijkt naar de plannen rondom het stukje wonen, recreëren en zorg. Door die met elkaar te koppelen, gaan we een mooie toekomst tegemoet.”
Terug naar overzicht